5. Podróż do Big Bena

  Właśnie szłyśmy z Sam do spożywczaka.  Myślałam cały czas o naszej wyprawie do Dreamerii. Mamy tam być rok, a Kate nie chce z nami iść. Przecież nie zostawimy jej samej na dwanaście pełni…

  -Ale ja jestem głupia!- krzyknęłam, że aż ludzie się na mnie dziwnie popatrzyli. Sam podniosła jedną brew do góry.

  -O co ci chodzi?- zapytała po cichu.

  -O to, że nie musimy zostawiać Kate na rok samej ani nie musi iść z nami do Dreamerii!

  -Jak to? Chcesz ją zostawić?!

  -Tak! Ale zapomnieliśmy o tym co mówił Jase!

  -Nie wiem jak ty, ale ja mam dobrą pamięć.

  -Chyba najwyraźniej nie!

  -To mnie oświeć!- krzyknęła Sam z wyrzutem.

  -Sami, spokojnie. Chodzi o to, że rok w Dreamerii to minuta w naszym świecie!- powiedziałam z uśmiechem. Sam rozpromieniła się. Pobiegłyśmy do spożywczaka i szybko wróciłyśmy do domu, aby to wszystkim powiedzieć.

  Weszłyśmy do domu. Z szybkością wampira zdjęłyśmy buty i potruchtałyśmy do salonu. Kiedy wbiegłam do pokoju wpadłam na Jasona.

  -Możemy zostawić Kate w domu!- krzyknęłam do niego z uśmiechem.

  -Jak to?- zapytał podnosząc brew.

  -No… normalnie. Przecież jeden rok w Dreamerii to jedna MINUTA w naszym świecie!- powiedziałam mu kładąc nacisk na słowo „minuta”.

  -Masz rację!- krzyknął z uśmiechem i przytulił mnie bardzo, bardzo mocno. Odwzajemniłam jego przyjacielski uścisk. Kiedy się wyswobodziłam z jego ramion pobiegłam do kuchni gdzie siedziała Kate.

  -Nie musisz z nami iść do Dreamerii! Tam jeden rok to jedna minuta tutaj!- krzyknęłam do niej. Po raz kolejny zostałam wyściskana.

  -Nie muszę z wami iść, mogę tutaj zostać! Nie muszę z wami iść…- zaczęła śpiewać Kate. Zaintrygowała mnie dlaczego tak się cieszy, ale postanowiłam o to nie pytać, żeby nie psuć jej humoru.

  Była 23:30. Właśnie pakowałam ostatniego steka do torby.

  -Jenny, musimy już iść, bo nie zdążymy- ponaglała mnie Sam.

  -Już, właśnie kończę- odpowiedziałam zasuwając torbę.

  Wyszłyśmy z kuchni. Podałam pakunek Jason’owi.

  -Czyli podsumowując: będziecie szli przez dwa dni i dwie noce przez jakiś tunel, a potem spędzicie z mojego punktu widzenia minutę w Dreamerii, tak?- zapytała po raz kolejny Kate.

  -Tak!- odpowiedzieliśmy zniecierpliwieni.

  -No to wiecie… miłej podróży- powiedziała nam, kiedy wychodziliśmy. Pomachaliśmy do niej i ruszyliśmy w kierunku Big Bena.

  -Jen?- zapytał Jason nagle, że aż podskoczyłam

  -Jase! Wystraszyłeś mnie!- krzyknęłam łapiąc się za moje nie bijące serce.

  -Nie jestem pewien czy zdążymy na czas dojść do Big Bena. Lepiej by było gdybyśmy poczekali do północy w Big Benie, a nie spóźnili się. Gdybyś tylko mi pozwoliła wziąć was wszystkich na ręce i użyć wampirzej szybkości…- powiedział Jase zwieszając głowę.

  -Nie rozumiem cię! Przecież nie mieszkamy znowu tak daleko. Nie męczymy się, więc nie widzę przeszkód, żebyśmy poszli trochę szybciej zamiast używać twojej wampirzej szybkości- odpowiedziałam zdenerwowana. Od pełni nie lubiłam tego jego daru, mimo że uratował mi „życie”.

  -Ale Jen, proooszę!- rzekł składając ręce jak do modlitwy.

  -Niech ci będzie- powiedziałam machając ręką.

  -Juhu!- krzyknął i pocałował mnie w policzek. Gdybym mogła zarumieniłabym się.

  Wziął mnie na ręce i zaczął biegać z zawrotną szybkością biorąc resztę naszych towarzyszy na barki. Kiedy zebrał wszystkich pobiegł do Big Bena. Po chwili byliśmy na miejscu.

  -Jest dopiero za piętnaście, Jason!- krzyknęła zdenerwowana Sam stojąc przed wejściem

  -Oj tam, oj tam!- powiedział James otwierając nam drzwi.

  Weszliśmy po cichu do środka. W pomieszczeniu zauważyliśmy strażników. Schowaliśmy się za filarem.

  -Złapcie się mnie wszyscy, ale tak żeby nikt nie dotykał nogami do podłogi- szepnął Jase.  

  Wszyscy się jakoś uczepiliśmy. Jason sprawdził chyba czy drzwi do pokoju z tunelem są otwarte i ruszył pędem między strażnikami. W drugim pomieszczeniu na szczęście nikogo już nie było. Podłoga była wyłożona marmurem, a na ścianach zawieszone były obrazy. Nigdzie nie mogłam dostrzec tajemnego przejścia.

  Jednak Jason podszedł do największego obrazu i z łatwością zdjął go ze ściany. Zauważyliśmy wszyscy klapę, która sama się otworzyła. Ciągnął się tam tunel, który wydawał się, że nie ma końca. Podziwialiśmy go bez najmniejszego dźwięku.

  -No to włazimy- przerwałam ciszę.

_______________________________

Hej! Dzisiaj kiedy pisałam końcówkę rozdziału zorientowałam się, że zmieniłam imię jednego z bohaterów! Bardzo przepraszam, ale James pozostanie już Jason'em. Boli mnie to, że nikt już nie wchodzi na tego bloga :/ Jeżeli ktokolwiek go odwiedza, proszę zostawcie po sobie komentarz; cokolwiek: kropkę, serduszko, przecinek. Chcę wiedzieć, czy jest sens dalej to ciągnąć. Byłabym bardzo wdzięczna gdyby ktoś polecił mój blog na swoim lub jakkolwiek go "rozsławił" ;P No i co by tu jeszcze... wprowadzę małe zmiany na blogu, m. in.: dodam ankietę, obserwatorów i podstronę "Wasze blogi".

Przepraszam za wszystkie błędy interpunkcyjne, jak również gramatyczne i stylistyczne.

I love you all!

Agata ;*